Καλώς ήρθατε στο νέο μας χώρο!
Που θα περιλαμβάνει αγαπημένες μουσικές, σαν κι αυτές που ακούγαμε στα νιάτα μας. Εκείνες τις μουσικές που γαλούχησαν τις προσωπικότητές μας και εδραίωσαν τους χαρακτήρες μας. Αυτές που από παιδιά μας έκαναν εφήβους κι ορισμένους μας έκαναν άντρες. Όσες μας βοήθησαν να αντιστεκόμαστε στις δυσκολίες και να μην λιποψυχούμε. Για τις μουσικές μας λοιπόν...
Καλή αρχή να έχουμε!

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2018

Bang the head that doesn't bang.

Το Μεγαλύτερο Συγκρότημα του Κόσμου που δεν υπήρξε; Ποτέ κιόλας; Πώς γίνεται να μην υπήρξε ποτέ ένα συγκρότημα, του οποίου η μουσική ταυτότητα είναι ευρέως αναγνωρισμένη από όλους τους οπαδούς του σκληρού ήχου; Απαιτεί μεγάλη προσπάθεια να μην προκύψει κείμενο "φόρος τιμής" στον Burton αλλά να μπορέσει να αποδώσει ταυτόχρονα την ανησυχία μιας εποχής που όλοι άκουγαν Metallica... Ο Blitzkrieg γράφει:

Θυμάμαι, όταν επιτέλους βγήκε η πολυαναμενόμενη συνέχεια του Black Album, το Load, να ανακοινώνω περιχαρής σε κάποιον γνωστό μου ότι είναι πολύ καλύτερο από τον προκάτοχό του που τους είχε καθιερώσει ως ίσως το κορυφαίο metal συγκρότημα στον κόσμο. Υπερβάλλων ζήλος, θεωρώ, που δικαιολογείτο από τα 18 μου χρόνια. Δεν ήταν λίγο, όμως, να βγαίνει επιτέλους το καινούργιο album του συγκροτήματος που σε έκανε μουσικά άντρα, όπως λέει και ο Μάρκος.

Metallica - Anesthesia (Pulling Teeth) Live Chicago 1983


Ο υπερβάλλων ζήλος υπήρχε μάλιστα και το 2002 –νομίζω ήμουν ο μόνος που θεωρούσε τον ήχο του St Anger κανονικό– καθώς είχαν μαζέψει τόσο momentum οι Metallica, που συνέχιζε να με παρασέρνει στο πέρασμά του. Ωστόσο, η ακρόαση -εκ μέρους μου- του συγκεκριμένου album δεν ήταν αντίστοιχη της ενθουσιώδους υποδοχής, και το cd έμεινε κάπου καταχωνιασμένο –το Some Kind Of Monster αντιθέτως ήταν πολύ ενδιαφέρον, καθώς έδειχνε τα προσωπικά προβλήματα που συνόδευσαν την επιτυχία εντελώς απογυμνωμένα– αν πιστέψουμε, βέβαια, ότι δεν υποκρίνονται οι συμμετέχοντες σε αυτό – για τον James και τον Dave θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά, για τον Lars, χμ.

Τεσπά, έστω έτσι κάπως ανορθόδοξα, αρχίζοντας με δύο albums που δεν μπορώ να εντάξω στη σοδειά που έβγαλε αυτό το υπέρ-συγκρότημα που θεωρώ ως δικούς μου Metallica, αρχίζει το κείμενο στο οποίο ως άλλος –μουσικός– Harvester of Sorrow θα υποστηρίξω ότι οι Metallica υπήρξαν το μεγαλύτερο γκρουπ που εμφανίστηκε ποτέ στον πλανήτη, μεγαλύτεροι από Beatles ή Rolling Stones, όταν... δεν υπήρχαν ως συγκρότημα! - τουλάχιστον όταν δεν υπήρχαν ως συγκρότημα με επίσημο δίσκο.

Αυτός είναι ο ισχυρισμός μου, ότι οι Metallica ήταν, για μια στιγμή – όσο και αν διάρκεσε αυτή, το μεγαλύτερο συγκρότημα στον πλανήτη, αλλά εκείνη τη στιγμή κατά την οποία ήταν το μεγαλύτερο γκρουπ στον κόσμο επίσημα – με την έννοια του επίσημου album – δεν υπήρχαν.

Metallica - The Four Horsemen [Cliff Em All DVD] HD


Παραδοξότητες; Ίσως, αλλά πότε ένας οπαδός ήταν αντικειμενικός;

Θα γυρίσουμε στο 1991. Βάση του αρχικού μου συλλογισμού είναι ότι οι Metallica έχουν βγάλει 5 δίσκους, μην επαναλαμβανόμαστε, τους δίσκους ως και το Black Album. Μετά για εμένα είναι κάποιοι άλλοι Metallica, όχι οι Metallica των 5 πρώτων δίσκων. Αναγνωρίζω ότι το συγκρότημα Metallica υφίσταται, αλλά δεν είναι οι δικοί μου Metallica. Μάλιστα τους το δίνω αυτό, ότι η μετάβαση στους άλλους Metallica έγινε ομαλά, με τον Newsted να συμμετέχει στο Load αλλά να φεύγει μετά από αυτό. 

Όπως και να έχει, είμαστε στο 1991. Το Black Album, σε παραγωγή Bob Rock, ας κρατήσουμε το συγκεκριμένο στοιχείο, καταπίνει σαν μαύρη τρύπα το μουσικό σύμπαν. Θυμάμαι γκόμενες και κυρίζια να ακούνε τις μπαλάντες του, αυτό πια να αποτελεί το ηθικό πλεονέκτημα του Metal στα μάτια μου, καθώς έχει την πλάκα του να βλέπεις συνομήλικες που θεωρούν τους μεταλλάδες συνώνυμο του Νεάντερταλ να παραδίδονται άνευ όρων στο Nothing Else Matters. Θυμάμαι τη Μάγκυ Χαραλαμπίδου να ανακοινώνει το Enter Sandman στο Mega Top και γνωστούς και φίλους να μας ζητάνε να τους γράψουμε το ανεπανάληπτο αυτό album σε κασέτα. 

Metallica - Sad But True (Live)


Ανεπανάληπτο; Ναι ίσως τότε να το θεωρούσα ανεπανάληπτο. Ωστόσο, υπάρχουν δύο στοιχεία που εκ των υστέρων, εκ των υστέρων μόνο και αυτός ίσως να πρέπει να προσμετρηθεί στα θετικά του Black Album, κάπως δεν μου κάθονται καλά. Το ένα αναφέρθηκε ήδη – παραγωγή Bob Rock σε thrash – θέλετε speed; - metal group; Χμ, τελοσπάντων. Το δεύτερο στοιχείο; Το live στο Seattle. Κάπου είχα διαβάσει ότι εκεί, σε αυτό το live, οι Metallica είναι το γκρουπ που δείχνει ότι διψάει να κατακτήσει την κορυφή. Και συμφωνώ απόλυτα, φαίνεται στα βλέμματά τους, πιο ώριμοι από ποτέ. Θα μου πείτε, Ε και; Δεν την κατακτούν με το Black Album; 

Χμ και πάλι. Για εμένα οι Metallica είναι, για κάποιον λόγο, στην κορυφή, αμέσως πριν βγάλουν το Black Album. Δεν γνωρίζω πώς να το δικαιολογήσω αυτό, είναι κάτι εντελώς ενορατικό, γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσω τη μεταφορά του φωτός. Αν και δεν σκαμπάζω πολλά από φυσική, θα πω ότι στο Black Album βλέπουμε αυτό που έχει ήδη ξεκινήσει πολύ πριν τη στιγμή ακριβώς που φτάνει στα μάτια μας, στα αυτιά μας για την ακρίβεια- όπως ακριβώς συμβαίνει με το φως του ηλίου. Αλλά αυτή η στιγμή δεν είναι και η στιγμή που οι Metallica βρίσκονται στην κορυφή! Οι Metallica έχουν βρεθεί στην κορυφή ένα τσακ πριν και το Black Album απλώς το αποτυπώνει αυτό λίγο μετά.

Οπότε; Το Black Album αρχίζει κάπως να σείεται στα μάτια μου – ή στα αυτιά μου. Βάλτε και το γεγονός ότι ΔΕΝ είναι thrash, ε δεν θέλει και πολύ για να πω ότι οι δικοί μου Metallica έχουν βγάλει τους ακόλουθους δίσκους μόνο, Kill, Ride, Master και Justice.

Καταλαβαίνεις ότι λες μαλακίες, θα μου πείτε, αλλά τεσπά ας δεχτούμε ότι αυτοί είναι οι δίσκοι των δικών σου Metallica. Είσαι ανακόλουθος, όμως, θα συνεχίσετε, ως προς το ότι οι καλύτεροι Metallica είναι αυτοί που δεν υπήρξαν ποτέ, ενώ προφανώς ισχυρίζεσαι ότι βρέθηκαν στην κορυφή του κόσμου λίγο πριν την κυκλοφορία του Black Album, κάτι που έρχεται σε σύγκρουση με τον προηγούμενο ισχυρισμό σου.
Metallica - Blackened [Live Seattle 1989] 720p HD

Ως προς την κατηγορία για την ανακολουθία, έχω να ζητήσω απλώς την υπομονή σας, ως προς τον ισχυρισμό ότι αντιφάσκω να πω ότι ναι μεν το φως είχε αρχίσει πολύ πριν, όμως να πω ότι το γεγονός ότι είχε φτάσει στη μέγιστη καμπύλη του – δεν γνωρίζω φυσική, είπαμε – στο live του Seattle δεν σημαίνει ότι τότε είχε και τη μεγαλύτερη συμπαγή του δύναμη. Raw power για την ακρίβεια, και για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο κάποιου όχι ιδιαίτερα συμπαθούς σε εμένα καλλιτέχνη.

Ας συνεχίσω τον συλλογισμό μου, όμως. Το Justice, ναι αναγνωρίζω ότι το σφυρί στο εσώφυλλο αποτυπώνει με ιδιαίτερη γλαφυρότητα το σοκ που αποφέρει το άκουσμά του την πρώτη φορά σε παρθένα αυτιά. Είναι κορυφαίο, πράγματι, album. Τεχνικό, η φωνή γδέρνει, απόλυτη αρμονία ηχοχρωμάτων σφαγής, Harvester Of Sorrow, video clip που ανάγκασε το MTV να παίρνει χμ στους Metallica και καθιέρωσε στυλ. Όλα αυτά. Album, όμως, με μία φανερή απουσία και ίσως θα έλεγε κάποιος κάπως φλύαρο. Το δεύτερο στοιχείο δεν με ενόχλησε ποτέ, μου αρέσει αυτή η ακατάσχετη συσσώρευση στίχων οργής. Όμως, η απουσία του Cliff, σκέφτεσαι, όχι ότι ο Jason δεν είναι καλός, το κορυφαίο μαλλί στην ιστορία των Metallica, σκέφτεσαι, όμως, μήπως η παρουσία του Cliff θα ήταν εγγύηση για κάτι παραπάνω από το Master Of Puppets;

Και, με το που θα το σκεφτείς αυτό, αρχίζει η αμφιβολία για την οποία μιλά ο Νίτσε, και η οποία καταστρέφει τα πάντα χωρίς να σκοτώνει τίποτε. Τίποτε εκτός του Cliff; Και αν είναι τόσο λαμπρό το άστρο του Cliff, σκέφτεσαι, που ακόμη και τώρα που είναι στον ουρανό, κάνει το Justice κάπως ετερόφωτο; Κάπως σαν σελήνη; Μα τότε τι φως ηλίου βλέπαμε στο Black Album και τι φως είναι αυτό που υποτίθεται πως έχει το ζενίθ του στο Seattle και στο Justice; Και τότε η υποψία γίνεται βεβαιότητα, ότι το Justice είναι εξωγήινο αλλά κάπως με την έννοια του δορυφόρου της γης, ότι λείπει από αυτό το The Thing That Should Not Be. Λείπει ο Cliff.

Metallica: The Thing That Should Not Be (live '89) 


No Cliff, No Cliff 'Em All.

Οπότε, μήπως οι δικοί μου Metallica είναι εκείνοι του Kill, Ride και Master, με τα τρία να αλλάζουν ανά πάσα στιγμή θέσεις στη διαδρομή του φωτός δημιουργώντας εκλείψεις το ένα του άλλου επισκιάζοντας το καθένα τα άλλα όταν ακούγεται; Περίεργο αυτό το ανακάτεμα των αισθήσεων.

Κάπου εκεί υπεισέρχεται όμως και άλλος παράγοντας στη χαρτογράφηση των δικών μου Metallica. Και αν το μπάσο στην αρχή του Battery δεν είναι ίσως παρά η αρχή του αγαπημένου σου κομματιού των Metallica για να σου υπενθυμίσει ότι αποτελεί απλώς τα – συγγνώμη για την έκφραση – απόνερα της παλίρροιας που προκάλεσε εκείνο το πλανητικό σώμα που φέρει το όνομα  Ride The Lightning και σου φαίνεται κάπως ακόμη πιο γυμνό, πιο κρυμμένο, και πιο επιδραστικό εν τέλει στα γήινα φαινόμενα; Και αν ίσως το Master Of Puppets δεν είναι παρά αυτό που εν τέλει αποκαλύφθηκε αν και δεν θα έπρεπε να υπάρχει, απλώς και μόνο για να μαρτυρήσει ότι ο βασικός ήλιος γύρω από τον οποίον κινούνται όλα αυτά τα mosh pits που προκαλεί το κομμάτι Master Of Puppets ας πούμε, είναι το Ride The Lightning, η κορυφαία δουλειά των Metallica, η στιγμή που καβαλούν τον κεραυνό για να διαδώσουν τη συμπαγή τους επιθετικότητα;

Metallica - Creeping Death (LIVE 1985)


Οπότε, μένουμε στο Ride και το Kill; Ναι, απ’ ό,τι φαίνεται οι δικοί μου Metallica είναι αυτοί, αυτοί του Ride και του Kill. Καθώς πλησιάζουμε, όμως, στο Big Bang της Bay Area, καθώς πλησιάζουμε στην αρχή του φωτός, είναι πια εύκολο να νιώσουμε – μόνο ενστικτωδώς πλέον καθώς οι νόμοι της φυσικής καταργούνται – ότι οι Metallica – Οι Metallica – ΕΙΝΑΙ το Kill 'Em All. Και ο λόγος γι’ αυτό δεν είναι απλώς επειδή το Kill είναι πρωτόλειο, αλλά επειδή στο Kill είναι αισθητή η παρουσία κάποιου άλλου κυρίου, ο οποίος δημιούργησε μαζί τους το Thrash και του οποίου το όνομα δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε. 

Οι δικοί μου Metallica είναι αυτοί! Lars, James, Cliff και last but not least Dave ο οποίος συμμετέχει κάτι περισσότερο από ενεργά στην προετοιμασία του Καλύτερου Δίσκου Όλων Των Εποχών – ΚΔΟΤΕ. Το Big Bang του Thrash είναι το Bang your head against the stage με κάτι εικοσάχρονα να έχουν παρουσιάσει τον καλύτερο εαυτό τους στα είκοσί τους, όπως εκείνο το θαύμα της φύσης ο Rimbaud που μετά θα σιωπήσει.

Άρα οι δικοί σου Metallica είναι οι Metallica του Kill θα μου πείτε και όχι του Kirk, οπότε πώς ισχυρίζεσαι ότι δεν έχουν υπάρξει ποτέ;

Έχουν; Για σκεφτείτε καλύτερα, θα πω. Βρίσκεται το όνομα του Dave πουθενά στο εσώφυλλο και δεν το γνωρίζω;

Οι Metallica, το κορυφαίο συγκρότημα στον κόσμο, δεν υπήρξε ποτέ. Ή μάλλον...

Υπάρχει κάτι που αποδεικνύει τη στιγμή του Big Bang, τη στιγμή εκείνη ακριβώς που οι Metallica ήταν το κορυφαίο συγκρότημα στον κόσμο, και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από το – ορίστε μέχρι και εγώ την πάτησα! - όχι ότι είμαι κάποιος ιστορικός αλλά νόμιζα ότι θα ... τεσπά νόμιζα ότι θα με δικαίωνε το No Life Till Leather αλλά βλέπω McGovney αντί για Cliff, χαχα!

Οπότε θα αρκεστώ σε αυτό κυρίες και κύριοι, το μοναδικό live του μεγαλύτερου συγκροτήματος στον κόσμο το οποίο δεν υπήρξε ποτέ!
Metallica - Seek & Destroy (Live 1982) w/ Mustaine

ΥΓ. Ανακάλυψα αυτό χτες. Δεν είχα την ευκαιρία να πάω στο κορυφαίο live των Metallica στην Ελλάδα, με Λευκή Συμφωνία και Cult μέσα, ονειρικά συγκροτήματα για εμένα εκείνη την εποχή. Το αφήνω εδώ, με τα σέβη μου στο συγκεκριμένο συγκρότημα. Άκουσε μες στη μουσική θα βρεις τη δύναμη της φωνής σου...

Λευκή Συμφωνία Lefki Symphonia Live 1st Rock Marathon with Metallica and The Cult Athens 27.06.1993.